W drodze do Zbrosławic

Na dziś zaplanowałem pojechać do Zbrosławic na "Ścianę Płaczu" aby pobić rekord prędkości, więc zebrałem się i ruszyłem... Na 5-10 km przed zamierzonym celem mój plan spalił na panewce, ponieważ słońce zaszło i postanowiłem wrócić. To była chyba jedyna mądra decyzja tego dnia.. Nigdy wcześniej nie najadłem się tyle strachu i adrenaliny jak dziś przejeżdżając przez pięcio kilometrowy odcinek lasu Maciejowskiego o godzinie 21-szej bez świateł. Musiałem się naprawdę wysilić i skoncentrować ponieważ moja widoczność wynosiła jakieś 5%, do tego dochodziły efekty dźwiękowe w zaroślach.. Nigdy więcej! Gdy wyjechałem z Maciejowa krzyknąłem do księżyca jak dzikie zwierzę. Nie pamiętam kiedy ostatnio ogarnęło mnie uczucie takiej otuchy i ulgi jak spotkanie ze znajomym miejscem gdzie drogi oświetlają latarnie, a w okolicy żyją ludzie i przejeżdżają samochody. Dziś uświadomiłem sobie jaką wartość ma nasze bliskie otoczenie. Często nie zdajemy sobie z tego sprawy zahipnotyzowani codzienną rutyną, jednak ma ono ogromne znaczenie, dlatego nie uważam tego dnia za stracony, mimo że zachowałem się odrobinę nieodpowiedzialnie. Co prawda prędkości nie pobiłem ale kolejnym pozytywem całego zdarzenia jest rekordowy godzinny dystans - 27,21 km :) Pod wpływem adrenaliny oczywiście.