Wróciłem..

Wieczorem pojechałem na Waryniol pogadać z D. po tym jak już opadło ciśnienie i wytrzeźwiałem po wyścigu.
A teraz przyszedł czas zrobić sobie wakacje od wakacji ;]

"Tango Alfa"

Tango - jako nowicjusz taktyki,
Alfa - jako stan umysłu rozluźnienia i ekscytacji.

Pod taką nazwą zespołu ruszyłem jako singiel.

Trasa prowadziła przez wał przeciwpowodziowy rzeki Narew, następnie odcinek przez łąkę, bagno, drogę szutrową, las, aż po końcowe 5 kilometrów czystej piaskownicy.
Słyszałem nawet że trasa nie była wymagająca ale tu każdy ma swoje zdanie. Może nie zdobyłem szczytu Mount Everest i nie przejechałem równika ale w dupę dostałem!
Ból rąk, nadgarstków, karku, stóp, zmęczenie, wyczerpanie i odparzenia w miejscach styku z siodełkiem.

Mimo to trasę uważam za udaną i przemyślaną. Doznanie zzmęczenia balansowało odczucie że inni też zmagają się z tym samym terenem. Maraton cało dobowy to niezwykła impreza, jednak nie wszyscy poczuli nastrojowy ton zawodów.

Szkoda marudzić na temat organizacji. Mam tylko żal za ujęcie mi okrążenia co
prawdopodobnie spowodowane było usunięciem maty na drugim końcu trasy. Zamieszanie odbijało się również na innych zawodnikach co psuło atmosferę zawodów. Liczne protesty i niedociągnięcia orgów zniechęcają ale niektórzy chyba zapomnieli że robimy to dla samych siebie.
Prawdziwą satysfakcję daje czyste sumienie. Przejechanie łącznego dystansu lojalnie i zgodnie z samym sobą motywuje i zachęca mnie do powrotu w przyszłym roku.

Mówią że droga do sukcesu jest długa i kręta.



Krótko z trasy...

Start z dobiegu (Le Mans). Na początek 7 okrążeń, czyli setka na ex i po makaron. Właśnie tak, to makaron
Lubella świderki napędzał mnie przez całą dobę. Podniecenie wzrastało z ilością okrążeń, jakie dzieliły mnie od talerza makaronu z sosem pomidorowym.

Ruszyłem spokojnie pozwalając brawurowym sprinterom na setkę wystrzelić do przodu. Po wjeździe na wał usiadłem na kole P.Krzyśkowi nr 100 i przez cały wał wyprzedziliśmy 50 oszołomionych speców w robieniu zadymy. Przy wjeździe do lasu pech, mój awangardowy napęd rozerwał gumę. Pan K. został uziemiony. Trochę się speszyłem. Dopiero 10-ty kilometr a panowie już pompują po krzakach.
Pojechałem dalej. Na drugim dopadłem Stivena nr 17 i zaproponowałem współpracę.
Tempo było optymalne dla nas obu, a i miło czas spędziliśmy rozmawiając, za co dziękuję koledze z Felicji. Zgubiłem Stiva na trzecim, bo miał problemy z tylną przerzutką i kiedy myślałem że wszystkie cyrkowe atrakcje
zostały opanowane nagle kolega przedemną - śśślizg, i do rzeki :D
Nie wpadł!! O mały włos! Przejechał się na sam dół razem z bajkiem
Poczułem się jak David Hasselhoff ze słonecznego patrolu zobowiązany rzucić się na ratunek. Wtargaliśmy się do góry i uprzejmie rozstali. To był dopiero spontan :D!
Później było spokojniej i trasa ładnie wyjeżdżona.
Od czasu do czasu jakiś zerwany łańcuch.
Jeden moment zapadł mi w pamięci b.pozytywnie. Na jednym okrążeniu wjeżdżając na wał
uderzyłem kolanem w mostek! Cholerny ból i w ułamku sekundy twarz Stiva.
- O! cześć!
- No hej :]
Zapomniałem co się stało i pojechaliśmy dalej razem.

Za wspólnie spędzony czas dziękuję też Maćkowi nr 220 za zespołowe kręcenie i zjechanie mojego Cube'a z błotem :D
Dzielnie nadrabiał okrążenia za poszkodowaną siostrę. Takie solo w duo. Fajny facio, dowcipny :)


"Sunset"

Największą satysfakcję w trakcie trwania wyścigu odczułem, kiedy zaszło słońce.
Upał zelżał. Wszystkim poważnie ulżyło i tempo wzrosło (marudery zjechały). Przynajmniej ja odczułem to gwałtownie. Uczucie ulgi pozwoliło przetrwać mi całą noc z czego jestem bardzo dumny. Nie spotkał mnie ani jeden nocny kryzys !!

Motywacji nabierałem wyprzedzając i prowadząc peleton. Wku******e czułem przejeżdżając odcinek wału przez który ludzie przechodzili na plażę. Nowi byli ostrożni. Miejscowi znudzeni swoją głupotą złośliwie utrudniali nam przejazd. Jeden dowcipny krzyknął żebym mu oddał rower.
Później już nie zwalniałem (liczyłem że jakiś buc wpadnie mi pod koła). Gorąco pozdrawiam także spacerowiczów. Co z tego, że równolegle poniżej wału biegnie asfalt. Lepiej było oglądać zawodników z bliska, czasem z bardzo bliska, momentami odczuwać porównywalny ból!!
Ech... Fajnie było :)


Ogromne wsparcie otrzymałem od mojej Drużyny A bez której osiągnięcie tego wyniku byłoby niemożliwe!! Dzięki raz jeszcze.


I jeszcze kilka zdjęć:

Trochę liczbowej treści przedstawiającej sprawę. Jak widać największy kryzys dopadł mnie rano kiedy pozwoliłem sobie na dłuższą przerwę. Wypadłem z rytmu i nie byłem już w stanie kręcić dalej. Skończyłem maraton o 11 przed południem.

Okrążenia i czasy © Jedris

Punkt sypialni, serwisu, integracji, jadalni. W skrócie "ssij".

Spanko pod namiotami © Jedris

Czysty i błyszczący ogier. Gotowy do ścigu.

Na klika minut przed startem © Jedris

Ja i mój bodyguard idziemy na start.

Gotowy do staru © Jedris

To był dopiero wałowy podjazd.

Wjazd na wał rzeki Narew © Jedris

Widok z wału. Rzeka Narew.

Widok z wału. Rzeka Narew © Jedris

Znam co najmniej 32 powody dla których warto wystartować w M24h.

Zdjęcie by Kowalski © Jedris

Wschód słońca i moja determinacja.

Na dopingu. "Prodigy"!! © Jedris

Całe życie błądzimy między uczuciami, które nie chcą się w nas wypalić...

8 Całe życie błądzimy między uczuciami, które nie chcą się w nas wypalić... © Jedris

...Podobno tylko nieliczni okazują się odporni...

Pit line. Kontrola sprawności techniczej osprzętu. © Jedris

...Lecz ostatecznie z bólem zawsze walczymy sami.

...lecz ostatecznie z bólem zawsze walczymi sami. © Jedris

Bo nie chciałem zgubić kasku.

Puenta//// © Jedris

Jeszcze tylko drobne czyszczenie.

Szlauchy w dłoń © Jedris

I z dumą mogę wracać do domu.

Mazovia 24h, Wielisyew 10-11 Lipca 2010r © Jedris

To by było na tyle. Do zobaczenia za rok.

Spakowani i gotowi do odjazdu. © Jedris

Kończąc, gratuluję wszystkim śmiałkom i mojej ekipie zmierzenia się z własnymi słabościami, dziękuję za stworzenie atmosfery zawodów
i do zobaczenia za rok ;) Pozdrower.

Razem z Pawłem objechaliśmy część trasy maratonu.

Telefon do Alberta i spotkanie pod Lidlem w celu zrobienia zakupów, a dokładniej pojechałem na Rokite, żeby kupić kilka batonów na przyszły maraton :)

No i nici z treningu. Przynajmniej załatwiłem większość spraw związanych z wyjazdem. Praca przy maszynie zajęła większość dnia. Nad rowerem spędziłem kompletne 6 godzin z moim niezastąpionym mechanikiem. Jak zwykle wyszło doskonale, cube znowu jest czarny :) Możemy zaczynać oficjalne odliczanie. Jutro o 15:30 start.
Rok pracy dla tych dwu dni w roku daje mi teraz dużo satysfakcji, oby tylko przełożyło się to na wynik. A teraz udam się na ostatni wygodny spoczynek.

Wysłuchiwanie, marudzenie, jednym zdaniem totalna dezorganizacja. Czuje się jak jakiś kurier wymieniający informacje i nie mogę powiedzieć nic krytycznego, bo każdy ma w wyjazd jakiś zasadniczy wkład, więc na razie tak to wygląda. Czuję, że jutro będzie jeszcze gorzej. Zamiast zabawy mam problemy, ale coś za coś. W przyszłym roku zadbam o to dokładniej.

Dzisiaj traska na Zbrosławice i Bielszowice. Znalazł się jeden złośliwy kierowca autobusu. Najpierw trąbił, później trzymał moje tempo i spychał mnie na pobocze, ostatecznie gwałtownie się zatrzymał i otworzył przednie drzwi bez żadnego przystanku. Takiemu to "naciulać do łba" to mało. Przyda mi się ten wyścig bardzo, muszę pozbyć się wreszcie całej frustracji i złości.

Ogólnie jazda wyszła męcząca. Cała masa szczegółów przed wyjazdowych, które cały czas krążą gdzieś w mojej głowie i nie dają mi spokoju. Do tego było zimno a ja ze sobą nie wziąłem kasku. Wcześniej byłem jeszcze u fryzjera, więc jeździłem z gołą głową. Wg posypały mi się łożyska w pedałach, totalny krach jednym słowem miazga. Trzaski na podjazdach nie do wytrzymania. Być może jutro będzie konieczna wymiana całych pedałów. Muszę jeszcze zrobić przegląd całego roweru, zrobić ostatni trening, odebrać paczke od listonosza, zrobić zakupy żarcia, wpaść do rowerowego po części i pojechać na koper pogadać z Dziadkiem o szczegółach wyjazdu. Aż nie chce mi się kłaść do łóżka...

...wilgotno i zimnie. Zamiast spinningu dostałem ostry w mordewind. Dosłownie cały czas nieustanna walka z wiatrem. Męczący trening, stąd dziś mniej kilometrów. Trzymałem się blisko domu w razie deszczu. Od początku kropiło, delikatnie przemokłem ale nie sprawiało to tyle problemu po rozgrzaniu co wiatr. Momentami zdmuchiwało mnie na środek jezdni lub chodnik. Po powrocie gorąca herbata, aspirynka i meczyk. Dawka emocji i powrót do siebie. Ogólnie czuję się dobrze tylko mi prawa łyda spuchła na 15cm. Jakiś skubaniec w nocy mnie ugryzł.

Jeszcze jedno - dziś obchodzę roczek na BS :D

Rozjazd przed obiadem i akcja reanimacja roweru Pawła.

Na początku treningowo. Rundka jak wczoraj - asfaltówka na Zbrosławice. Ciężko było utrzymać wysokie tempo, coś zaczęło mnie spowalniać. Może co raz krótsze noce. Rozgrzany byłem dopiero po 15 kilometrach ciągłej jazdy. Trochę wiało co skutecznie spowalniało na drodze do Świętoszowic. W kierunku Bytomia zostały same podjazdy. Na górkach kompletnie pary w nogach nie miałem. Można powiedzieć że mi się nie chciało a głodu nie czułem. Nie wiem, odkrywam kolejne swoje słabości. (44km avg 26.5km/h)

O 17:00 spotkanie z Pawłem. Rundka na dołek, spotkanie z D. i doprowadzanie roweru Redbika do stanu używalności m.in. wymiana supportu. Została z niego oś i kilogram piasku. Tak zleciały nam 3 godziny.

Później ruszyliśmy do parku Chorzowskiego. Chciałem przedstawić trasę maratonu SC ale nie udało się w komplecie. Szybko zrobiło się ciemno, do tego było mokro i bardzo ślisko. Przejechaliśmy większą część, jednak po zachodzie jazda wygląda zupełnie inaczej. Czysta pamięciówka, było w tym coś fajnego. Taki sprawdzian przed Mazovią. W lesie widzieliśmy całą masę świetlików, co też spodobało mi się. Pierwszy raz miałem styczność z tym owadem. Dojechaliśmy do pkt start/meta, zjedliśmy po pół batona wypiliśmy wodę i chcieliśmy atakować trasę do domu tak żeby zdążyć do 23. I co..?

Paweł miał "pane". Z buta na przystanek i pół godzinne oczekiwanie na tramwaj. Tylko po to żeby kierowca wyjebał nas z powrotem na drogę. )..a żebyś miał słoną zupę na obiad..) Nie wywodząc się nad anty społecznym ignorantem ruszyliśmy wzdłuż torów na kolejne przystanki. W Starym Chorzowie zgarnął nas motorniczy tramwaju tej samej linii. Na szczęście typ był bardziej wyrozumiały.
Później przesiadka i w końcu trafiłem do domku.
Na blacie za kilka minut pierwsza. Szybka kolacja, pół arbuza na ex i spanie. Dziś znowu przegiąłem ale od dziś dopilnuje żeby kłaść się wcześniej. Całe zmęczenie wynagrodził mi piękny sen i to, że od dawna tak dobrze się nie wyspałem :)